Alas Kwatro
Alas kwatro na nang madaling, araw
gising parin si Bebang Malahimuyak. Abalang abala sa ginagawang presentasyon na
gagawin niya para sa mga estudyante. Humihigop sa kaping lumamig na at pang
pitong refill, habang may nakasubong skyflakes sa bibig na naninikit na sa labi
dahil kalahating oras na yatang nakaipit. At paminsan minsan ay parang buang na
bigla nalamang tatawa... oo.. tatawa hindi ngiti... TAWA. Pero hindi mo masisise, lahat na nang laman ng
utak niya...talino, depresyon,stress,bitterness nasa my Documents na, ang
natira nalang sa kanya ay ang kakahayang mag enjoy.
Alasingko na nang matapos ang
dalaga, isang matinding unat, at lagutukan ng mga buto na nagbigay sa kanya ng panandaliang
sarap. Tinignan niya ang wallclock,
dahil hindi makapaniwala sa nakita sa computer,huling check niya kasi ay alas
dos palang. Tumayo siya at dumeretso sa
kama, pero hindi para humiga at pakinggan ang inbitasyon sa kaharian ng
panaginip. Kundi para kunin ang twalyang nakasampay sa may bintana. Wala nang
tulog tulog, sa pamamagitan ng natitirang
lakas, na gumagamit ng excitement sa presentasyon bilang gasulina, ay nagkaroon
ng buhay ang kaninang robot. Nagligo, para makaskas ang namuong pinagsamang
mantika at alikabok sa katawan. Nagsipilyo para basain at sugpuin ang tagtuyot sa
bunganga. At sa loob na isang oras at sa tulong ng isang boteng pulbos, ang
manikang bato, ay nagkaroon ng buhay, nag mukhang tao, nag mukhang dalagang
naayon sa edad niya. Salamat nalang nsa
nag imbento ng make-up at tabo.
Nalate nang dating sa school si
Bebang Malahimuyak,at wala siyang pwedeng pasalamatan kundi ang jeep at taxi
driver na inuuna ang pagtatalo kung sino ang unang lumiko kesa sa igilid muna
ang mga gasgasadong sasakyan na nasa gitna ng kalye. Yun yata talaga ang uso
satin kulang nalang lagyan ng plakard na “Bawal dumaan ang sasakyan dito may
nag aaway”. Nakatayo na ang mga estudyante sa kwadrangel, at nag hahanda na sa ritual nila tuwing
umaga. Matapos mag time in ay tinakbo na agad ng hinihingal na guro palabas sa
playground at tumabi sa co-teacher,inilagay ang kamay sa dibdib at sumabay sa
pagawit “.....nang mamatay ng dahil sayo tentenen”. Hindi pa niya naiibaba ang kanyang kanang
kamay ay, may pa buena mano agad. Dalawang dalaginding, isang bayang magiliw lang
ang kinanta eh may nasagap agad na tsismax. Agad umalis ng formation si teacher
Malahimuyak at kinalabit ang mas malaking dalagita, “quiet muna po tayo”. Ang
sabi ng mahinhing guro. Ngumiti lamang ang dalawang estudyante, at
tumahimik. Pagkasita ay bumalik na si Bebang Malahimuyak sa kanyang position,
ngunit hindi pa nakakalayo ay may nakinig siyang boses ng matalim na hangin,na
parang panang dumiretso sa butas butas na niyang puso. “ayan nagalit si snow white” (dahil medyo
makapal ang kanyang pulbos/foundation)
Natapos ang Ceremony, isa isang
section ang umakyat ng classrooms nila, in order mula sa nasa pinakamataas na
floor hanngang sa pinaka mababa. Ang
unang clase ni teacher B.M. sa second floor, kaya nagkaroon siya ng kakarampot
na oras para makapag pahinga, makapag kolekta ng oxygen,at retach na nang puting
putik sa mukha dahil sa pawis. Sa wakas nakarating na ang guro kasabay ang
kanyang unang section sa klasroom, binigyan ni teacher Bebang ang estudyante na
makapag prepare prepare, habang siya ay hinahanda ang power point
presentation.
Excited na excited na ang guro na
mag umpisa, nais niya kasi makita ang reaction ng mga bata sa hinanda niyang
presentasyon. “ok class, tahimik na po tayo” ang pakiusap ng guro. Walang
uminda, lahat kanya kanyang kwentuhan, lahat kanya kanyang kamustahan tungkol
sa sabado at linggo nila, ung iba nagkwekwentuhan agad tungkol sa sineng
pinanood, ang secretong magsyotang
obyus, nasa sulok nag lalampungan. Bumuntong hininga ang guro, at muling
pinatahimik ang mga estudyante. Nakinig ito ng mga nag tatalinuhang
estudyanteng nakaupo sa likod, kaya ang pakiusap ng guro umeko sa mas maingay
at matining na boses. At onti onting nabawasan ang kwentuhan sa classroom
habang dumadaming “SHHHH...” ang umalingasaw sa classroom. Masaya ang guro dahil
sa wakas nasa kanya na ang attensyon,
pero nabagabag dahil alam niyang hindi siya ang nang agaw.
Sinimulan na niya ang presentasyon,
naging masaya ang diskasyon, lalo na sa mga active sa harapan. Mga tawanan sa mga supresang inihandog ng guro, siningitan niya kasi ng
mga “meme” ang kanyang presentasyon, un daw kasi ang uso sa kabataan ngayon.
May mga nag rerecite,kahit ang tamis ng pagiibigan at lampungan ng
magkasintahan ay walang laban sa powerpoint ng guro, at ang mga hindi nabiyayaan ng talino, nasalikod
tumatawa sa bawat sisingit ng joke. Yun lang ok na, kasi alam ni Bebang na
nasunod sa topic ang mga estudyante. Gumaan ang pakiramdam ng guro, dinaig pa
ang sampung oras na tulog na kailangan niya. At sa mga oras na yon feeling niya
siya na si sleeping beauty, at ineenjoy ang panaginip.
Hindi napansin ng mga estudyante
ang pag dating ng Recess, dahil nasulit nila ang bawat pahinang handong sa
kanila ng kanilang guro. Sinuklian si bebang ng kanyang estudyante ng isang
tawanan na may halong palakpakan, hindi nila alam “tip” nalang yun dahil busog
nabusog na ang titser sa partisepasyon nila. Dumeretso sa faculty room si
Malahimuyak, nag bukas ng baong instant noodles at nilagyan ng mainit natubig
pagkatapos ay nag hintay ng 3minutes. Pero kahit ang break time ay para lamang
sa mga estudyante, dahil inilabas niya ang mga quiz papers na hindi niya
nagawang tsekan sa bahay. Kaya hawak ang
ballpen sa kanang kamay at ang cup noodles sa tabi, ay muli niyang ginampanan ang kanyang tungkulin,
ang siguraduhing nag aaral ang mga bata.
TANGhalian na! Sigaw ng isang
gurong pumasok sa faculty room, parang prophetang nagbigay ng mabuting salita
ang naidulot. Sabay sabay ang mga titser na nag tinginan sa kanikanilang relo,
iba sa wall clock, ang iba ay sa co-worker na namigay ng pangakong mang
lilibre. Iniligpit muna ni bebang ang kanyang tsinetsekan na infinite number of
items, at nag mamadaling tumindig at dumeretso sa canteen kasama ang ibang mga
guro. Sabay sabay silang naglakad papuntang kainan, at bawat estudyanteng
madadaanan ay hahandugan sila ng ngiti at babatiin ng “Hello po”. Kanya kanyang order ng ulam ang nag tatawanan
at to chismaxan ng mga guro. Burger steak w/ gravy(ang sikat na gravy na hango
daw sa tunay na ingridients na gamit sa jabi, kalasa kasi) ang napili ni
Bebang,may kasamang rice, ICEtea na 95%
ng baso ay yelo na kailangan niya pang hintaying matunaw para mainom. Sabaw ng
pinaglagaan ng baboy na may bonus na maliit na taba, at candy dahil walang
panukli. At sa halagang 34 pesos, naexperience niya na ang pagkain sa Jolibee. Ayos,
na yun kesa sa orig, dahil mas marami ang kanin, mas malaki ang burger at
malamig pa ang ICE tea!. Higit sa lahat, MURA! Dahil kuripot ang nakuhang
propesyon ni Bebang, pinag damutan kasi sila ng gobyerno, kaya ang props na
gagamitin nila ay pitas sa naglalagas na puno ng salapi.At ang natitirang
perang para sa kanila, pinagbayad na nang koryente. (Kaya binabawi kona ang
trash talk ko sa dati kong mga guro, na kami pa ang mag dadala ng sariling
papel na gagamitin sa pagsusulit).
Last Subject at section na ni Ms.
Malahimuyak, at excited siya na magsaya muli kasama ang mga estudyante niya.
Pagpasok niya sa classroom ay nakita niya na bakas na sa mukha ng mga
estudyante ang zombie apocalypse, dahil sa mga pagod at nananabik sa uwian,
last subject na kasi. Nag mamadaling mag
set-up ng powerpoint si Bebang, late na kasi siya ng 5 minutes dahil napaidlip
sa faculty room buti nalang may bumahing sa katabing table kaya nagising. “Mam
wag na tayo mag lesson mag pahinga na po tayo!” hirit ng mga estudyante niya,
na tila inaantok na dahil buong araw na daw silang ng aaral. May nag paawa pa
na alasdose na daw ng madaling araw siya nakatulog dahil galing sa birthdayan
ng barkada. At ang iba’y nananahimik nalang sa isang sulok at humihimbing na.
Pero puno na ng kalyo ang puso ni Teacher Bebang hindi pinansin ang kalunos
lunos na reklamo ng kanyang estudyante, at nag umpisa paring magturo. Pero
patuloy parin nag mamakaawa ang estudyante, buti nalang may allies si Titser
sa front row ng klase at sila ang taga
“shh...”. Nangati ang tenga ni Bebang, bumigat ang paghinga. Nagbabadang
puputok ang bulkang pinaghalo halong, stress,pagod, puyat. Pinilit niyang i
relax ang sarili, ngunit hindi napigilang lumabas ang mga salita sa kanyang
bibig “ Ako nga wala pang tulog mula pa nung Friday eh” ... controladong
mahinhin na sinabi niya sa esudyante niya. Pero hindi tumalab hiniritan lalo
siya na mag pahinga. Pero hindi pwede, the show must go on ika nga, at muli inumpisahan
niya ang presentasyon kahit nababakas na sa kanyang boses ang panghihina.
Nilaksan na laman niya ang kanyang boses nang may nakinig siya sa likod na “ang
kj naman ni snowwhite”
Kabaliktaran ng inaasahan at
hinihintay na klase ni Titser ngayon, dahil ngayon siya nalang ang nag
sasalita, walang nag rerecite maliban sa mga walang pagod na mga batang nais
talagang mag aral na nagsama sama sa front row.
Ang iba pasimpleng nag dadaldalan sa
likod, ang iba naman ay nagtatago sa nakaangat na libro para umidlip. Meron
ding naka tulala na tila natutulog na dilat na. Kaya ang pilit na ngiti ng guro
na para sa pag tatangkang gisingin ang klase, ay tila icecream na nabilad sa
araw, onti onting natutunaw ang tamis. Bumuntong hinganalaman ang dalagang guro
at inisip...
“bakit ito ang pinili kong trabaho.....”
“bakit ako nandito....”
“..... mahal ko ba talaga ang
trabaho ko,bakit parang hindi naman ako masaya”
Tinignan niya ang grupo ng
kabataang nasa harap niya, namay kanya kanyang mundo......
“dahil sa kanila, gusto kong mag
silbeng lupa sa punong itatanim palang nila, punong lalaking matibay
at
makikipag sabayan sa lakas ng hanging ibabato sa kanila ng mundo, punong balang
araw ay
mamumunga at ipapamahagi ang prutas sa susunod na henerasyon. “
Nagkaroon na rin ng munting mundo
si Bebang, nang inilibot ang tingin sa classroom...
“dahil dito... sa classroom na
to, maiibigay ko ang KAILANGAN ng mga
batang to..., kahit na ang
katumbas noon ay masabahing “KJ” dahil hindi ko
ibinibigay ang mga GUSTO nila. Dahil dito sa
classroom na to ay ang natitirang
sukob nila sa ulang asido na lumalapnos sa katauhan nila. dito nila
matutunan
ang paghawak ng payong na proprotekta sa kanila, at higit sa lahat, ako ang
magtuturo sa
kanila....
Muling tinitigan ni Malahimuyak ang
presentasyon....
“oo, hindi ko na mahal ang trabaho
ko, kaya siguro napapagod na ako.Sino ba naman ang mag
mamahal sa trabaho ko,
kapiranggot ang sweldo minus gastos pa para sa gagamitin ko sa klase, at
halos
8 (+16) hours na working time without pay, magpapamalfunction ng bodyclock ko,
kya bente
anyos palang eh mukhang kalaban na nila cinderella. Pero walang magagawa dahil ang minahal ko
ay
ang mga batang nakasama ko sa trabaho
ko, mga batang makukulit, mga pilya at matitigas sa ulo
na nagiging rason sa
maagang pagkulubot ng balat ko, at makapal na make up. Malas lang, nakatali
na
ang puso ko sa kanila. Isang pag mamahal na dapat iniiwanan ko lang sa bahay
dahil,ang
pagmamahal ko sa kanila ang nagpapahirap na pagalitan sila,ang
tumanggi sa mga luho nila, at ang
pagmamahal na yan ang nagsisilbeng mabigat na
bato na nakapatong sa espadang tatarak sa puso
ko, sa tuwing sasabihan ako ng
hindi maganda.Pero, Masaya ba ako?.. oo, dahil alam ko ganito man
sila ngayon
darating ang panahon na tatanda ang mga ito, magkakaisip, mag mamature at
makakarating sa nais nilang marating, at kahit sa loob ng lng sampung minuto ng
buhay nila,alam ko
masasabi nilang: haha si mam snowhite nag turo sakin nito...”
Parang rosas na namulaklak ang
ngiti ni Bebang, nagka split personallity na yata. Dahil tila nagtalo,
ang
napapagod at ang nagmamahal. At kumbinsi
niya ang kanyang sarili na muling ngumiti...
“Uhm mam?” Umistorbo ang isang bata
sa front row sa pa kikipag usap sa sarili ni Bebang,at
nakuha ang pansin ng guro.
Hindi nag salita ang estudyante pero nilingon niya ang mga ibang sectiong
naglalabasan na nang classroom....
“ay anong oras na class?” tinanong
niya sa kanyang klase, nang napansing niyang huminto sa alas dos ang kanya
relo.
Parang Ending ng plants versus
zombies na nagkaron nang buhay ang mga estudyante. May sumisigaw pa nga ng
“yes!” . Biglang umingay,natawanan,nagkaroon muna ng buhay..at sa likod may
sumgaw,” MAM ALAS KWATRO!”
